Na 1979 rok Bridget Doyle pozostał jeszcze jeden cel - chciałaby, aby w jej rodzinie narodził się pierwszy, irlandzki papież. Natchniona przez pojawienie się Jana Pawła II w Phoenix Park, kropi święconą wodą papieską małżeńskie łoże syna i synowej i zostawia ich, aby dokończyli dzieło. Dziewięć miesięcy później synowa umiera podczas porodu, a babcia Doyle zostaje z wychowaniem czworga wnucząt: pięcioletnią Peg i trojaczkami: Damienem, Rosie i Johnem Paulem. Trzydzieści lat później wydaje się mało prawdopodobne, aby któreś z wnucząt babci Doyle spełniło jej oczekiwania. Damien próbuje zdobyć się na odwagę, by powiedzieć jej, że jest gejem. Rosie to marzycielska, niebieskowłosa buntowniczka, która chce ocalić planetę i ma zbyt mało czasu na religię. I charyzmatyczny John Paul aspirujący polityk, niekwestionowane oczko w głowie babci ? ale nie jest dokładnie tym, co można byłoby nazwać „materiałem na papieża”. Żadne z trojaczków nie ma kontaktu ze swoją starszą siostrą Peg, która mieszka 3000 mil od nich, w Nowym Jorku i była zakazanym tematem rozmów odkąd uciekła z domu jako nastolatka. Ale to wszystko wkrótce się zmieni…Oprócz dramatycznej historii rodziny Doyle’ów, na którą składają się skomplikowane relacje między osieroconym rodzeństwem w cieniu apodyktycznej babci, autor porusza tematy tabu, które niegdyś dzieliły całe rodziny i społeczności. Powieść ukazuje nam kulturową transformację Irlandii na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat od zamkniętego, zdominowanego przez Kościół społeczeństwa do wyzwolonego i tolerancyjnego kraju. Książka znalazła się w finale konkursu „Irish Book Award 2018” w kategorii „Powieść roku”. [azymut.pl, 2021]

Marcin Szulc - rocznik 1977, mąż kochającej, żony, ojciec wspaniałych dzieci, psa nie ma. W ciągu dnia prawnik i tłumacz; prowadzi pierwszą polską kancelarię prawną w Irlandii - Rostra Solicitors. Domorosły pisarz i złośliwy obserwator (od ponad 14 lat) konfrontacji irlandzkiej rzeczywistości z wyobrażeniem o niej. Dość szybko nauczył się nie mówić Irlandczykom, skądinąd wspaniałym ludziom, o swoich bolączkach aklimatyzacyjnych. W książce, którą trzymacie w rękach, napisał wszystko to, czego kochanym Irlandczykom nie powiedział. Ku zgryzocie otoczenia uwielbia słuchać Jacka Kaczmarskiego i oglądać „Top Gear” (choć najchętniej jeździ rowerem i jedyne Lambo, jakie ma jest modelem 1:42). Zarówno Kaczmarski jak i Clarkson odcisnęli niejakie piętno na książce, którą trzymacie. Autor od wielu lat pisze popularne artykuły publikowane w polonijnej prasie i na portalach. Dziś ostrze swojego lekkiego pióra skierował w stronę Szmaragdowej Wyspy. [Wizard Media, 2018]